نشاید گفتن آن کس را دلی هست

که ننهد بر چنین صورت دل از دست

به منظوری که با او می توان گفت

نه خصمی کز کمندش می توان رست

به دل گفتم ز چشمانش بپرهیز

که هشیاران نیاویزند با مست

سرانگشتان مخضوبش نبینی

که دست صبر برپیچید و بشکست

نه آزاد از سرش بر می توان خاست

نه با او می توان آسوده بنشست

اگر دودی رود بی آتشی نیست

و گر خونی بیاید کشته ای هست

خیالش در نظر چون آیدم خواب

نشاید در به روی دوستان بست

نشاید خرمن بیچارگان سوخت

نمی باید دل درمندگان خست

به آخر دوستی نتوان بریدن

به اول خود نمی بایست پیوست

دلی از دست بیرون رفته سعدی

نیاید باز تیر رفته از شست